Mui Ne

De bus vertrekt weer vroeg richting Mui Ne. Het is weer zo'n heerlijke slaapbus waardoor het erg moeilijk is je ogen open te houden. Zonde want er is onderweg zoveel moois te zien!

Na ongeveer 5 uurtjes komen we aan. Het hostel is weer perfect met een prachtig uitzicht over de zee. We gaan lekker lang lunchen en nemen nog een frisse duik. Ik neem een massage waarbij er grof geweld wordt toegepast om zo'n beetje elk botje te doen kraken (nee Marieke, ik ben niet mishandeld!!!). Dit noemen ze een ontspanningsmassage, op sommige momenten vraag ik me af of ze deze naam niet moeten aanpassen. Maar ik moet toegeven, ik was daarna zeer ontspannen.

De volgende dag huren we een brommer en ontdekken weer wat nieuwe pareltjes van Vietnam. Het is bloedheet vandaag. Als we bij de rode duinen aankomen rennen (lees slenteren) we 3 meter naar boven, maken een foto en rennen snel weer terug. Hup de brommer op om wat wind te voelen. We komen in nog wat kleine dorpjes en gaan dan snel wat aan ons vocht, zout en suiker gehalte doen. We lopen vervolgens door iets wat ze de Little Grand Canyon noemen, al snel wordt duidelijk waarom. Fantastisch hier, we nemen er de tijd voor.

Jeanette is ondertussen behoorlijk verbrand en voelt zich ook wat zwakjes. We gaan terug naar het hostel waar Jeanette bij kan komen in de airco en ik in het water. Rond 18:30 uur geeft Jeanette aan dat ze zo'n pijn in d'r buik heeft dat we besluiten een arts op te zoeken. Het zweet staat inmiddels op d'r voorhoofd ondanks een paar uur airco.

Met de taxi richting een soort ziekenhuisje. Jeetje wat zijn ze snel hier. 3 vragen invullen, bloeddruk meten, wat tikken op de buik, bloedprikken en hup aan het infuus om wat vocht te krijgen. Het schijnt dat je van 7 dagen aan de schijterij toch echt uitdrogingsverschijnselen krijgt, OEPS!!!!

Zo snel als het begin ging zo eeuwig traag druppelt het vocht naar binnen. Na zakje 1 kan Jeanette er gelukkig ook weer om lachen. Zo kan je je reis natuurlijk ook afsluiten in plaats van met een paar cocktails (toch vreemd, voor mij is dat ook vocht ;)). Gelukkig hebben we gezelschap van meneer de kakkerlak.

Na 5 uur sta ik met een wat gezondere Jeanette en de halve apotheek aan medicijnen weer buiten. Het dorpje slaapt inmiddels en daar zijn wij ook aan toe. Om 04:30 uur wordt er op onze deur geklopt. We zouden een toer met zonsopkomst naar de witte duinen maken. Aangezien we net 2 uur in bed liggen zeggen we sorry en draaien ons nog even om.

Jeanette voelt zich nog wat slapjes en brengt de dag in bed door. Ik hang lekker bij het zwembad en haal 's middags de gemiste toer van die ochtend in. Zonsopkomst of zonsondergang, wat maakt het uit...

Dat toers niet echt mijn ding zijn blijkt maar weer. Wat een toeristen, ik snap meteen waar de naam vandaan komt. Maar het was de ultieme proef op de som, hoe vind ik het om alleen dingen te ondernemen? Boek ik morgen een vlucht naar Singapore of overleef ik het 2 weken alleen?

Overleven ga ik het zeker, sterker nog, ik ga dat ook heel leuk vinden. De toer begon bij waar wij de dag ervoor al geweest waren dus dan maar een bakje koffie. Ik heb meteen aanspraak van een man die Mui Ne wilt redden van z'n ondergang. Een oudere Zwitser die hier is blijven plakken en de locals bewust wil maken van wat de rotzooi op straat en op de stranden doet met het toerisme. Leuk gesprek.

Na evengoed mooie dingen te hebben gezien neem ik afscheid van m'n nieuwe 1 dags vrienden. Morgen heb ik vast weer nieuwe.

Helaas is Jeanette nog steeds niet lekker, dus geen spetterend afscheidsfeest. Ik heb het fantastisch met je gehad en ik zie je over 2 weken!! Xxx